Bossuet talihsizliğe uğramış neşeli bir çocuktu. Hiçbir şeyde başarıya ulaşamamakta uzmandı. Buna karşılık her şeye gülerdi. Yirmi beş yaşındaydı ama dazlaktı...Bilgisi, kültürü, zekası vardı ama beceremiyordu. Her şey elinden kaçıyor, her şey onu aldatıyordu; neyi kursa üzerine yıkılıyordu. Odun yarsa parmağını kesiyordu...Her an başına bir felaket geliyordu. Şenliği bu yüzdendi. "Kiremitleri düşen damın altında oturuyorum," derdi. Şaşırdığı pek olmazdı, çünkü onun için kaza beklenen bir şeydi; şanssızlığı sükunetle karşılar, kaderin cilvelerine halden anlayan bir kimse gibi gülümserdi. Yoksuldu, ama kesesindeki neşe tükenmek bilmezdi. Son meteliğine çabucak ulaşırdı, ama son kahkahasına asla. Kötü talih kapısından içeri girdiği zaman bu eski tanıdığı candan selamlar, felaketlerin göbeğine elinin tersiyle vururdu. Kötü talihe küçük adıyla seslenecek kadar onunla içli dışlıydı. "Merhaba kör talih," derdi ona.
Sayfa 755 - İletişimKitabı okudu
·
35 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.