pulsuz mektuplar
nasıl dersen anlatamam ancak, seni sevmek bahar oluyordu...
·
45 görüntüleme
"hem kötüyüm, karanlığım biraz, çirkinim.
aysel git başımdan seni seviyorum."
biz ebabil kuşuyuz gülüm
gölgesini büyük sayan mağrur fillerin belalısıyız
kısa çöpüz
uzun çöpte hakkımız vardır da gözümüz yoktur
Biliyorsun değil mi, ömrümün Nisan ayı sensin.
Okuduğum kitaplarda seni arıyor, altını çizdiğim satırları senin için çiziyorum.
Sözler eksik, kelimeler kifayetsiz.
Yine de söylemek istiyor insan.
Seni sevdim, bu dünyaya ait en güzel hatıram da budur.
Bir kişiye olsun, anlatmak, hesap vermek, sığınmak ve şımarmak istiyor insan. Bir kişiye…
bu günlerde dinlediğim hemen her türküyle de gerçeklerden uzaklaşıyorum. ne bahar, ne sonbahar, mevsimlere de kabahat bulamam.
Pessoa’dan son bir cümle: “Burada iki satır bir şeyler çiziktiriyorum seni unutmadığımı göstermek için- sanki seni unutmak kolaymış gibi!”
Birbirimize sarılırken –ki sarılmak zorunda da değiliz- zulamızdaki bıçakları bir kenara bırakmalıyız. Ben zulamız dedim, sen geçmişi eşelemek anla, ben zulamız dedim, sen üç gün sonra unutulacak olanları abartmak say. Ben zulamız dedim, sen birbirimizi yaralamak için öküz altında buzağı aramayı hatırla.
Geçmiş gönlümüze düşer bazen; bir sesten, bir görüntüden, bir anıdan... Peşinden hüznümüz sökün eder. Ah! Sonra tutar da şöyle düşünürüz: O buğulanmış gözlerimle sana bakarken, tek bir kelime söyleseydin böyle olmazdı, her şey daha farklı olurdu. Oysa bu tamamıyla yanılgıdan ibarettir. O son kelime hiç söylenmez, o son kelime yoktur çünkü.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.