Gönderi
Şimdiye kadar okuduğum en acımasız kitaptı Boyalı kuş. Son elli sayfa kalmışken bırakmayı bile düşündüm; bunu kendime neden yapıyorum, neden acı çekiyorum dedim. Kosinski'nin kendi çocukluğundan izler taşıyan oldukça dikkat çekici ve bitirmesi zor bir romandı. Özellikle birkaç bölümde gözlerimi kapatıp lütfen bunlar gerçek olmasın, yaşanmış olmasın diye geçirdim içimden. Ama hepsi yaşanmış,
üstelik bir çoğuna Kosinski şahit olurken, onun gibi dokuz yaşındaki bir çocuğun anlattıkları da resmi savaş belgelerinde kayıtlara geçmiş ve onun gibi onlarca insanın yaşadıkları...
Kendisinin söylediği şu cümle kitaptaki tarifsiz acıların neden bu kadar ağır yazılmış olduğunu anlamamız için yeterli aslında. "Yaşlı dinleyicilerim anlattıklarıma başlarını kibarca sallayarak kulak verip, kendilerinin toplama kampları ve gaz odalarıyla ilgili duyduklarını hep gazetecilerin abartması olduğunu düşündüklerini kabul ediyorlardı. Ben de bütün çocukluğumu ve ilk gençlik yıllarımı Doğu Avrupa'da geçirmiş biri olarak onlara savaş zamanında yaşatılan zulmün anlatılanlardan katbekat korkunç olduğuna inandırmaya çalışıyordum."
Söylediği gibi katbekat fazlasını anlatıyor Kosinski. Fazla hassas bir ruha sahip ve gerçeklerden kaçarak yaşamayı tercih ediyorsanız kesinlikle okumamalısınız.
·
438 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.