MAVİ KELEBEKLER
Yine yeni yeniden...
Bilmem kaçıncı okuyuşum seni ' İncir Kuşları '.
Her okuyuşum da bambaşka duygular içine girmekteyim. İnsan düşünmüyor değil, üzülmüyor değil bu olanlara. Nasıl bu kadar şey olabilir. İnsanlık bu kadar zulüme nasıl sessiz kalabilir. Katliam, dehşet, insanlık ayıbı. Dünya susarken binlerce insan çığlık atıyordu, hatta bas bas bağırıyorlardı da kimse duymuyordu. Aslında acı o kadar yakındı ki duyulmayacak gibi değildi. Bosna halkının tek sığınağı kuşkusuz Allahtı.
Konservatuar öğrencisi tertemiz iki genç. Ne kadar da güzeldi masum aşkları. Ve yakın zamanda yaşanmış acı bir gerçek. Bakılacak olursa bu bir savaşmıydı, değildi aksine bu acımasız bir soykırımdı. Adeta bir insan katliamıydı. İnsanlar sırf müslüman olduğu için öldürülüyor, tecavüze uğruyor, ülkelerini terk etmek zorunda kalıyorlardı. Okudukça tüylerinizi diken diken edecek bir roman. Tarık' ın Suada' ya dediği gibi ' Sen benim özgürce nefes alabildiğim Saraybosnamsın. ' Keşke gerçekten öyle olsaydı. İnsanlık böyle bir savaş böyle bir soykırım görmeseydi. Keşke güzeller güzeli Saraybosna özgürce yaşayabilecekleri bir yer olarak kalsaydı onlar için. Okuyalım, okutalım insanlık neler görmüş, neler yaşamış şahit olalım. Ve kitabın kapağını kapatınca o buruk his asla tarif edilemez...
İncir Kuşları
·
147 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.