İsmiyle müstesna eserde, her aralık içimizde bir şeytan olmadığını ve kendimize suç arkadaşı yaratmak ve geçmişten gelen tecrübemizle buna en lâyık olan 'şeytan' olduğu varsayımıyla hırsızladığımız bu bilgi, "ben aslında o kadar da kötü, art niyetli biri değilim de ah şu içimdeki şeytan yok mu?" gibisinden bir çıkarımla kendimizi iyi bir yerde konumlama arzusundan olduğu kanaatindeyim. Şunu söylemeden de geçemeyeceğim; belki de okurken anlayamayacağımız ama düşündüğümüz vakit en sahih ve değişken olma gereksinimi duymayan tiplemenin Nihat olması gerçeğini kanıksamak çok vaktimizi alacağını sanmıyorum. Romanda riyakârlığı ve insanoğlunun 'en iç' tarafının böylesi karanlıklığını hissetmek ve düşlemek acı verici bir düşünce sarmalıydı. Tek sahih tipin, toplumda en bayağı olan ama içi ve dışının en azından aynı olduğu Nihat tiplemesiydi. Belki de Sabahattin Ali derinlemesine incelemediği bu tipleme baştan sona aynı çizgide olması diğer tiplemerden bu yönde ayrılıyordu. Kişisel olarak; bir insan eyleme geçirmediği fikir dolayısıyla -bu içerisinde türlü ahlak mefhumları içerebilir- fiilen hareket alanına geçirme gücüne erişmediği için yargılanmazken, bu durumda kendini muktedir hissedenin sadece düşük bir nefse sahip olmasından dolayı kötü ancak fikirce bu muhteviyatı içerisinde barındırana iyi addedilmesi küçük bir düşünce çelişkisi olarak gözüme çarptı.

İçimizdeki ŞeytanSabahattin Ali · Karbon Kitaplar · 2019171,4bin okunma

·

159 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Burak