Ne düşünmeli şimdi. Saat sabaha varmışken. Seni mi? Yok hayır. Seni attım artık fikrimden biliyorsun. Sensiz kuruyorum artık hayalleri. Geçmişin acısıyla seninle tekrar olabilir mi sanıyorum. Ah! Aptal kafam... Sandım bir zaman evet. Ama yanılmışım işte. Artık sanmıyorum. Herkes yanılır bilirsin. Sen de yanılmışsındır çoğu kez. Bensiz yanılgılar... Yenilgiler. Ömrünün ufacık bir kısmındaydım bilemem. Seni gerçekten tanıdım mı onu da bilmiyorum. Elbet bu konuda da yanılmışımdır. Ama olsun. Sen beni gerçekten tanıdın mı? İşte o kesininden hayır. Seninle tekrar olamayacağının kabullenişinin bir rahatlaması var bu sabah içimde. Oh olsun mu? Olsun. Bitti. Bitti. Evet. Anlayacağın; “Yıkıldı yolunu bekleyen şehir... Şimdi gelsen de bir... Gelmesen de bir...”