Kitabın ilk kısımlarında biraz daha olayların duygusal yönüne dikkat çekilmiş ve o kısımlar gerçekten beni çok derinden etkiledi, çok beğendim. Bir kişinin yakınlarının başına intihar gelmeden olayın gerçek önemini anlayamadığından ve intiharın aslında bir 'yardım çığlığı' olduğundan söz eden bir kitap. Ortalara ve sonlara doğru biraz daha akademik ve bilimsel boyutuna yöneliyor. İntiharın nedenlerini, intihar edecek kişinin önceden gösterdiği davranışların neler olduğunu, onu intihara sürükleyenleri, intiharı düşünürken yaşadığı psikolojiyi, intihar girişimi sonrası kişinin yaşadıklarını anlatıyor kitabın orta kısımları. Her ne kadar akademik boyutta olduğundan dolayı ufak tefek sıkılma anları yaşatsa da oldukça kişiyi geliştirici hatta çevreye karşı, depresyonda ya da çeşitli sıkıntılarda olan, içine kapanan insanları daha iyi gözlemlememize, onların intihara sürüklenip sürüklenmeyeceğine dair oluşan kafamızdaki sorulara yanıt bulmamıza yardımcı oluyor. Ayrıca intihar üzerindeki etkenlerden de söz ediyor. Özellikle televizyonlarda, medyalar aracılığıyla bizlere yansıtılan intihar haberlerinden sonra intiharlarda gözlemlenen artışa dikkat çekiliyor. Sunulan intihar haberlerinde oldukça saygın bir haber kuruluşunun 'taklit intiharları' ortaya çıkartmamak için haber sunucularına birkaç önemli noktaya dikkat edilmeleri vurgulanıyor. Haberlerin özendirilmemesi, intiharda kullanılan yöntemlerden ve intiharın diğer detaylarından çok söz edilmemesi gibi. Aksi takdirde bu intihar haberlerinden sonra ülkede oluşan intiharların sayısında gözle görülebilir artışlar meydana geliyor ve bunlar bilimsel araştırmalarla kanıtlanıyor. Bir de kitapta da çok ufak değinilen, daha öncesinde Zafer Kiraz'ın bir seminerinde dikkatimi çeken renklerin önemi noktası var. Mor rengin intiharla, ölümle ilişkili olduklarını söylüyorlar. Bir ülkede boğaz köprüsünden insanların kendilerini attığı belirleniyor ve köprünün renginin de mor olduğu tespit ediliyordu hatırladığım kadarıyla. Bu örnek Zafer Kiraz'ın verdiği örneklerden yalnızca bir tanesiydi. Daha bir çok noktada mor rengin ölümle olan ilişkisi gerçekten insanın dikkatini çeker boyutta. Bu nokta da ilginizi çeker ve belki araştırırsınız diye eklemek istedim. Kitabın sonlarına doğru gerçek intihar hikayelerinin eklenmesi de kitabı etkileyici kılan diğer özelliklerindendi. Önce eşini, sonra çocuklarını, sonra da kendini öldüren bir babanın sonrasında komşuların ''çok mutlu bir aileydi'' demesi içeride yaşanılanların dışarıya görünenlerden daha mühim olduğunu ortaya koyuyor ve dış görünüşe aldanmamak gerektiğini bir kez daha gözler önüne seriyor o gerçek hikayeler kısmında yer alan kısım. Kitapta yazı boyutu bir tık büyük ve sayfa sayısı da oldukça az bu yüzden aslında bir günde bile bitirilebilecek tarzda bir kitap. Dili de oldukça sade. Sadece arada bilmediğiniz bilimsel kavramlar olabiliyor ama bunların sayısı bir elin on parmağını geçmeyeceğinden okuyucuyu çok etkilemiyor. Cahide Günay'ı da bu eseriyle tanımış olmak ayrı güzeldi. Kitapta yazdığı bazı cümleleri gerçekten insanın içine işleyen, tüylerini diken diken eden tarzdan cümlelerdi. 2005'te yazmasına rağmen sanki 2022 de yazılmış gibi günümüzün gerçekliklerini insanın yüzüne tokat gibi çarpıyordu bu cümleleri. Okunmaya ve okutulmaya değer bir kitap olduğunu düşünüyorum.

İntiharCahide Günay · Erişim · 20058 okunma

·

66 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Sıla