Kitap ile tanışmam, çoğu kişi gibi edebiyat dersinde oldu ve biraz geciktirsem de okuduğum için çok iyi hissediyorum. Açıkçası biraz daha basit bir roman bekliyordum ama bana hayatımın pişmanlıklarından birisini yaşattı, her sayfasında hayran kaldım. Ayrıca başlangıçta belirteyim, okumadan önce kitabın Martin Eden'e benzediğini söyleyen birisini görmüştüm ve bunun farkındalığıyla okuyunca kitabı daha çok sevdim, onu okuyup seven bu kitaba da bayılır bence. Konuya fazla değinmeyeceğim ama özet geçecek olursam ana karakterimiz Ahmet Cemil'in hayallerini ve onlara ulaşması gereken yolda sürekli tökezlemesini görüyoruz. Mavi ve siyah renkleri de sembolik olarak hayal-hakikat çatışmasını temsil ediyor, Ahmet Cemil en mutlu zamanlarında her şeyi mavi görürken karamsarlaştıkça gördükleri de kararmaya başlıyor. Öncelikle kitap, Serveti Fünun döneminin bütün özelliklerini taşıyor ve iki kez sadeleştirilmesine rağmen dili hala oldukça ağır. Bu beni kitabın ilk çeyreğinde zorlasa da zamanla alıştım ve kendimi olayların akışına kaptırdım. Halit Ziya'nın betimlemeleri yer yer zor olsa, cümleler yarım sayfaya ulaşsa da ustalığını her sayfada yansıtıyordu. Kitabın psikolojik yönü hakkında pek bir bilgim ve beklentim yoktu ama ana karakterimiz Ahmet Cemil başta olmak üzere herkesin ruhsal durumları çok iyi yansıtılmıştı. Zaman zaman iç konuşmalar da görüyorduk, kitaba ayrı bir güzellik katmışlardı. Objektif yorumlarım bu kadardı, devamında bol spoilerlı şekilde duygularımdan bahsedeceğim. Kitabı okumayanlar sakın bakmasın, keyfinizi kaçırıp okuma zevkinizi azaltabilir. Son olarak herkesin okumasını istediğimi söyleyerek okumayanlara veda ediyorum, başka kitaplarla görüşmek üzere. - - - - - spoiler - - - - - İkbal... En çok etkilendiğim kitap karakterlerinden birisi oldu sanırım, başta masum bir çocukken evlenerek gerçek hayata atıldı ve bilinçsiz evlilik, hem kendisinin hem de çocuğunun ölümüne yol açtı. Hiçbir şeyi olmasa bile kitap boyunca onun olduğu bölümlerde duygulandım, ölümünde zaten yeterince gözüm sulandı. Gerçekten çok üzüldüğüm bir karakter. Vehbi de en tiksindiğim karakterlerden birisi oldu sanırım, daha kötü ne yapabilir ki diyordum ama her seferinde delirmeme yol açtı. Cemil'in attığı tokat olmasa kitabı atmama bile sebep olabilecek bir karakterdi. Kitabın gidişatı sebebiyle Cemil ve Lamia arasındaki ilişkinin suya düşeceğinden emindim ama Lamia'nın evlenip ardından Cemil'in yüzüne bile bakmadığı kısımda aşırı duygulandım. Başlarda aralarındaki dostluk çok tatlıydı, keşke öyle kalsaydı da Cemil bir de ona üzülmeseydi. Bu kadar yazsam yeterli sanırım, aslında neler neler yazılır da uzatmak istemiyorum. Çok güzel bir kitaptı, böyle karmaşık bir dönemde okuyunca bana ilaç gibi geldi. Türk edebiyatını da çok özlemişim, en kısa zamanda devam etmek istiyorum. Teşekkür ederim buraya kadar okuduğunuz için, başka kitaplarla görüşmek üzere.

Mai ve SiyahHalid Ziya Uşaklıgil · İş Bankası Kültür Yayınları · 201826,7bin okunma

·

781 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

bora