Freud okuru olarak yıllar önce okuduğum bir eserinde " İnsan eksik yaşadığı her duygunun kölesidir." diye okura seslenirken Jack London " Çünkü herkes kölesi olacak bir şey buluyordu yaşamında." diyerek devam ediyoru. Psikoloji alanında tabii ki bunun bir adı var, insanın zihninin ücra köşelerinde sevgi tanımını "nedenselik ve yetersizlik" ilkesine bağlı olarak "mazoşist ve sadist" sevgi ilkesi çerçevesinde destekleyebiliriz Erich Fromm'un düşüncesiyle... Ve bugün bir kitaptan bulduğum alıntıyı paylaşacağım;
"Bir gün en sevdiğim öldü. Ben neye üzülsem hep onun ölümüne ağladım." diye bir söz okudum az önce. Göğsümün vitrinini devirdi, tuz buz etti her şeyi. Hep böyledir. Bir gün en sevdiğin seni terk eder ve ardından kim gidersen gitsin, onun olmayışına ağlarsın. Hayat, tam da böyle.
Bir gün bir yeri terk eder insan, nereye giderse gitsin dönüşü terk ettiği o yerdir. Bir gün bir yerde düşer, ayağına değen her taş o ilk yeri anımsatır. Bir gün birisi terk eder ardından gelen her acı her üzüntü sadece ilkindedir.
·
71 görüntüleme
sözün hangi kitaptan olduğunu söyleyebilir misin? herkes aynı paragrafı kopyala yapıştır paylaşmış ama kimse kitabın ismini söylemiyor :(
Freud'un mu yoksa Jack London mu, Erich Fromm mu, Ali Bayam'ın mı sözü?
Dört yazar üzerinden analiz yaptım ve hangi kısmı kopyala yapıştır anlamadım.
3 sonraki yanıtı göster
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.