Umut ve vicdan, kelime olarak bakıldığında manalı ve güzel sözcüklerdir. Ancak sonuçları pekte manası gibi değildir. Ne geldiyse başına insanoğlunun iyilikten gelmiştir ya bu da bunlar da bunun bir örneğidir.
Umutlu olmak iyidir, bir şeye bağlanmayı, sıkı sıkı tutunmayı sağlar. Asla bırakmayacak gücü verir insana. Ama o umudun da bir sınırları vardır. Sonsuz değildir ya. Kişi umudunun boşa olduğunu anladığı zaman bir hiçliğe doğru sürüklenir bir yok oluşa… Beklenen onca zaman, bir umut uğruna dökülen onca terden sonra umudunuzun boşa olduğunu öğrenirseniz umarım kefen paranız vardır.
Bir de vicdan vardır. İnsanı insan yapan yegane şeylerdendir vicdan. Vicdanlı insan karakterlidir, dürüsttür, yardımseverdir. Ancak vicdanlı insan öyledir çok vicdanlı insan çok daha farklı bir dünyaya yelken açmıştır, vicdanının kullanıldığı yaptığı iyiliklerin suiistimal edildiği bir dünyaya. Hatta bazen öyle büyük suiistimaller olur ki canınızdan çok değer verdiğiniz şeyler sizi bir peçete misali kullanıp atar ve artık bir boşlukta süzülen bir tüy gibi yok olmayı beklersiniz.