Arvid Jansen karakterini ilk kitaptan tanıyoruz , üniversite okurken bırakıp ,fabrika işçisi oluyor, bu yaptığı ile annesi ile ters düşse de vazgeçmiyor ikinci kitapta da kazandığı yazarlık bursu ile fabrikadaki işinden istifa eden , hayatını bu burs ile idame ettiren bir karakter olarak karşımıza çıkıyor . Annesini ve iki kardeşini bir gemi kazasında kaybediyor, karısı üç çocuğu ile birlikte onu terk ediyor, kızları bazen onunla görüşmek istemiyor . Arvid,hayatın bütün hüznünü sırtlayıp yaşamın ona biçtiği rolünü öylesine incelikli yerine getiriyor ki ; okur ona bu kayıtsızlığı ve boş vermişliği için kızması gerekirken enteresan bir şekilde şefkat ve acıma hissi duyuyor. Per Petterson bu kayıtsız ve zor hali öyle bir anlatıyor ki benim hep İskandinav edebiyatında aman ya dediğim derdi yokken dert bulma çabası anlatısından farklı bir şeyler gelip dimağıma yerleşiyor. Onca yalnızlık içinde bir dostunun varlığı ve zor zamanları aslında onunla aşabilmiş ( tam olarak olmasa da) olduğunu kitabın sonuna doğru öğrenmemizin de anlatıyı güçlü kılmak ve merak duygusunu diri tutmak için kullanılmış bir teknik olduğunu düşünmedim değil. “Lanet olsun zamanın nehrine “ kitabında çocukluk ve ilk gençlik , “Benim Durumumdaki Erkekler” kitabında ayrılma süreci, yaşadığı kayıplar ,çocukları ile ilişkiler otuzlu ve kırklı yaşlarını okuduğumuz Arvid Jansen’in üçüncü kitaptaki yaşamını merak etmiyor değilim . Eh biraz ara verip sonra “Ardından” okuyabilirim.

Benim Durumumdaki ErkeklerPer Petterson · Metis Yayınları · 202099 okunma

·

188 views

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Hasan Sabah