Kimi eserler kurgusal bir bütünlükten ibaret değildir.Kurgunun çok daha ötesine taşır kendini ve kendisiyle birlikte yola çıkanları. Nietzsche Agladığında, bazen bir terapist, bazen bir kılavuz... Kimi zaman baca temizleyen, kimi zamansa hipnotize ederek geri dönüşü olmayan yolları; geri dönüşlü, insana izleten ana ekran... Ama en çok da sohbeti bitmesin istediğiniz, birlikte yeni ufuklara uzandığınız kadim bir dost. Nokta ile tamamlanamayacak, üç nokta ile sınırları sınırsızlastırılabilecek bir eser. Kurgu nerede başladı, nerede bitti; gerçeğe ne kadar dokunduk yoksa hepsi gerçek miydi? Tedavi edilmesi istenen bir hastalık var ki yaşam döngüsü içinde kimseye uğramamış olsun: ümitsizlik hastalığı... Hasta kim, tedavi eden kim? Hastalığı duyuran ve tedavi sürecini çarpıcı bilgilerle tartışan kim? Yıldızlar resmi geçidi adeta: L.Salome, Freud , Nietzche, Breuer... Tarihi gerçeklikte çığır açan bu insanlar, bir kurguda ancak bu kadar iyi bir araya getirilebilir ve konusturulabilirdi. Hasta ve doktorun rollerini değiştirerek birbirini iyileştirmesinin şahitliğinde kendi yaralarımıza dokunmanın belgesi... Önce hasta sonra doktor olan Nietzsche'nin sorduğu pek çok soruda içimin beni bana göstermeyen sırrı yitmiş aynalarının kırıldığını gördüm. "Yer yok yurt yok" diyen Nietzsche her yerin kendinin olduğunu zanneden insanoğlunun yersiz yurtsuzlugunu bir tokat gibi indiriyordu. "Neysen o ol." Üç kısa kelimeye sığan insan tanımı, insan cumhuriyetinde gerçek yerini bir türlü bulamıyordu. Beyni yakan sorular sorular sorular... Breuer ve Nietzstche'nin sohbeti, bireysel soru ve sorunlardan evrensel soru ve cevaplara erişmenin anlam yüklü yolculuğu. Felsefe, psikoloji ve edebiyatın el ele tutuşmuş çok güzel hali. Çarkın dişlileri arasında zaman hükmünü yitirirken kitabı okuduğum her an; zamanıma zaman, anlarıma anlam kattı. "Kendisiyle ve hayatla yüz yüze gelmekten cekinmeyenlere" diyor kitabın arka kapağı.Bu cesareti göstermeye ve cümleleri "iyi ki"lerle çoğaltmaya değer.