Bir Necati Cumalı’mız vardı bizim, çok severdim. Buradayken sık sık o da beni arardı, ben de onu arardım. Şiirler, hikâyeler yazardı. Oturur, uzun uzun konuşurduk, bir dediğinden çabuk çabuk dönmezdi, benim kızdığım, bağırdığım olurdu, aldırmazdı o, gücenmezdi, bilirdi benim de ona gerçekten kızmadığımı.
O kadar uğraştım, ne bir sevdiği şairden vazgeçirebildim, ne de beğenmediği bir şaire ısındırabildim. Belki de öyle olduğu için, da yattığı için severdim onu.
·
65 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.