Şiirimsi bir anlatım...
Cinayeti gördüm. Ölen benim.
Belki kalkarım birazdan.
Bir yağmurun gözlerinden geçerim, sonra biraz ağır ve aksak ilerlerim. Sana doğru koşamam ayak bileklerimden tutup içine çeker zaman. Severim seni ölsem de söyleyemem. Söyleyemedikçe daha çok severim. Vadilerden yuvarlanırım, ayağa kalktığım yer bir dağın zirvesi olur ve zirveler aslında uçurumdur. Ne yana baksam kayar, hangi taşına bassam kımıldar. Düşerim söyleyemem. Söyleyemedikçe daha çok düşerim.
Niye içimden dönerek geçer trenler. Ray döşeyen işçilerin ağaçların uçlarına düşüşü, gökyüzünde ne varsa çimlere yükselişi dönmüş bir başın en büyük delilidir. Hangi ormana saklansam niye böyle yangın çıkar, hangi deniz kıyısına ulaşsam niye yırtılır perdelerim, hangi telefon çalsa aranan yine ben değilim. Her şey bu kadar netken ben niye aşikâr değilim.
Beni anlamaz en anladığını söyleyen bile. En baba şairin göğsünden düşürdüğü bir imge olurum. Sımsıkı tutarım bavulları şiirden kovulurken, çıkış saatlerimi beklemez otobüsler, hangi rüzgara içimi döksem süpürür ağlamalarımı ardımdan... Hangi şaire güvensem en güzel şiirini ben ağladıktan sonra yazar.
Gider içimde sen diye ne varsa çıkarır asarım bir ağacin dalına. Sahile ismimi yazarım, çayı soğuturum, karnım zaten acıkmaz. Gider bağrıma bir masterkart basarım, belki kredi çeker mevtama bir kötülük yaparım.
Ben bu aşkın dikiş tutmaz yarasıyım. Bir çift kumru yarama tuz basar, avucumda tuttuğum iki taş ya da... Ben iyi ölürüm bir aşk uğruna... Ölmeyi iyi bilmek değil midir zaten insanı yaşatan.
Başımdan uzaklaşırsa komşular, Ayla abla ellerini soğuyan yüzümden çekerse, sirenler susup, kanım pıhtılaşırsa, belki kalkarım birazdan...
Kalkamazsa bir ölü, nasılsa kaldırırlar...
Sayfa 44Kitabı okudu
·
167 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.