Herkeste bir bıkkınlık, yorgunluk var. Kimse iyi değil. Yaşamak artık insanlara zor gelmeye başladı. Belki hep böyleydi ama bunu artık insanlar birbirine de yansıtmaya başladı. Belki eskiden de böyle şeyler yaşıyordu insanlar ama artık tüm insanlığı etkisine almış bit yorgunluk var. Sanki her şey yaşanmış, bitmiş de şimdi de asıl bitişi bekliyor gibiyiz. Gözlerimiz dolu, kalplerimiz ve zihinlerimiz yorgun. Yaşamaya dair umut bitmiş gibi. Umut denen şeyin ne olduğunu tanımlayamayacak kadar acizleştik. Belki hepimiz yaralı birer hastayız ve belki bu yaralarımızın merhemi var. Ama o merhem şu an ya elimizde değil ya da biz göremiyoruz. Belki de çocukların ulaşamayacağı bir yere koymuşlardır :) Ama artık büyüdük gibi. Hepimizin ulaşabileceği bir yerde olmalı o merhem. Ya da büyüdüysek biz ulaşmalıyız o merheme. Az önce şey demiştim ya hani "Umut denen şeyin ne olduğunu tanımlayamayacak kadar acizleştik." Sanırım umut o merhemin varlığına inanmak...