Kaliteli eserlerden, romanlardan, şarkılardan, hulâsa, içinde kalite barındıran enstrümanlardan her zaman zevk almış şahsımı, ailemin yanında olmadigimdan mı bilinmez, son sayfasını kapatmakla birlikte ağlatti beni Ben normalde de hislenirdim bu kaliteli eserler karşısında ama aileden, sevdiklerden uzak bir ortamda daha duygusal olduğumdan kuşkusuz, beni resmen ağlatmıştır bu eser. Aslında roman boyunca Vedia'nın öleceğini bekler okuyucu ama sürpriz bir şekilde Orhan ölür. Ama tüyleri esas ürperten, göze damlalar dolduran yeriyse; Orhan'ın öldüğü zamanda, hasta Vedia'nın gözlerini açıp, iyileşmesidir. Orhan'ın ölümüyle, zaten yarım yamalak yaşanmış bu öykü, ebediyete dek yarım kalmıştır.. Aslında Vedia'da suçun büyüğü, Orhan'a yüklenmek yersiz. Kararsızlığı, cazibenin her iki uç odağında, yani bugünün artık popülerlermiş deyimi olan "sapyoseksüellik" ile dış görünüm arasında kalışı, Orhan'ı sevdiğini kendisine bile çok geç itiraf edişi, suskunluğu, Vedia'nın büyük hatalarıdır. Romanda üzüldüğüm diğer kişiyse; Bahri'dir. bu "gizli femma fatale'' diye niteleyebileceğim kadına olan ümitsiz tutkusu, hatta Rüştü ile nişan haberini alışı, gözlerinin önünde Rüştü ile Vedia'nın cilveleşmeleri, bu talihsiz adamı ölüme götürdü. insan acıyor, üzülüyor. Yine de anadolu- ankara, millet, madde, yer yer nihilizm esintileri, propoganda, materyalizm gibi konuların işlenmesi hoştu. bir de, her kaliteli romanda olduğu gibi, bu romanda da öyle satır arası şeyler, öyle satır arası duygular işlenmiş ki, hani herhangi bir olay karşısında bir mimik, bir jest gösteririz, bir durum olur, elimizi koyacak yer bulamaz, dahası, kafamızdan geçen ve yalnızca "biz düşünüyormuşuz" hisleri vardır ya, bu romanda 5-6 yerde hissettiriyor kendini edibin kalemi. şahane...

Biz İnsanlarPeyami Safa · Ötüken Neşriyat · 20212,879 okunma

·

80 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.