bu kitabı altı günde hep ağlayarak ve ihtiyarlaya ihtiyarlaya yazdıktan sonra, devam etmeden önce biraz soluklanmak, yedinci gün biraz dinlenmek istiyorum. çünkü bütün bu günahları anlatmak beni çok yordu, diyerek bitiriyor romanını Kadir Daniş... Mustafa Cem olağanüstü duyarlılığı ile romana giriş yapar yapmaz soğuk duş etkisi bırakıyor okuyanda. Sonra bu "elinden bir şey gelmiyorsa merhametle bak" gözüyle olayları inceleyen çocuğu oradan kaçırmanın bir yolunu aradım, bulamadım tabii. Mustafa Cem'in Meryem'i "annesini" farkedince bir nebze ferahladık. Bu uzun sürmedi. Onları önceki hayatlarının tam tersini yaşayacağı bir hayatla başbaşa bırakan yazar, onların bütün iğrençliklerini dışarıya bırakmalarına (Mustafa Cem'e) göz yumuyor. Mustafa Cem sürekli kendini suçluyor. Hatta bir yerden sonra suçlanmadığı için üzülüyor. Bir daha farkediyoruz anne ve babanın dünyalarının acımasızlığı çocukları ne hâle getiriyor. İnanılmaz yetenekli çocukların yeteneklerini kullanamaz hâle getirilişlerini birlikte seyrediyoruz günlük hayatta. Küçük kıyametler kopmadan biz insancıkların idraklerinin de yoksun kalacağına bir kez daha şahit oluyoruz. Evet dünyada acılar çok fazla, merhametsizlik, ilgisizlik çok fazla. Ee ne yapacağız? Bunlara sahayı bırakıp biz yedekte mi bekleyeceğiz? Aksine göz yaşıyla pişeceğiz. Ceplerimiz boş olsa dahi etrafımıza merhamet dağıtacağız. Yeryüzü Blues acıyla harmanlanmış, isot ilave edilmiş bir biber. Kabuk bağlamış yararınızın tekrar kanamasını istemiyorsanız okumayın. Hüzün sizi boğuyorsa elinize bile almayın. Yada hüznün meyvesini ağaçtan koparmaya çalışın. Mustafa Cem'lere dua edeceğim. Ve özleyeceğim.

Yeryüzü BluesKadir Daniş · Ketebe Yayınevi · 2020187 okunma

·

464 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Ömer Cömert