Bir gün Orhan Veli, Boğaz vapurunda üstada rastlar. Ordan burdan biraz konuşurlar. Söz dönüp dolaşır edebiyata gelir. Yahya Kemal, yeni şiirleri olup olmadığını sorar. Olumlu yanıt alınca bunlardan birini okumasını ister Orhan Veli'den. O da hiç nazlanmadan okur. Divan edebiyatı çeşnisinde yazdığı "Efsane" şiiri şöyledir:
Bir zamanlardı bu gamhanede bir dem vardı
Gece sahilde sular fecre kadar çağlardı
O çağıltıyla beraber döğünürken def ü çenk
Bir güneş dalgalar üstünde doğar rengârenk
Mavi bir gökyüzü titrerdi güzel bir histe
Rindler, muğbeçeler mest bütün mecliste
Ve o âfetle bütün kahkahalar nağmeleşir
O gürültüyle sular çalkalanır çağlardı
Bir zamanlardı bu gamhanede bir dem vardı
Lâkin artık o hayal âlemi bir efsane
Ses seda yok bu değil sanki o devlethane
Üstat, şiiri dinler. Çok güzel bulduğunu söyler Orhan Veli'ye. Ardından da ekler:
— Biraz daha gayret etseniz bu alanda bizi de geçeceksiniz...
Orhan Veli'nin yanıtı onun canını sıkacak kertede anlamlıdır:
— Aman üstadım, biz ciddiye almıyoruz bunları, alay olsun diye yazıyoruz!