Gönderi

...İş adım atmaya gelince bir tek adım bile atamıyordum. Neye niyetlensem uzun uzun düşünüyor, çok uzaklara gözümü kestiriyor ama daha ilk adımda ayağıma takılan bir çakıl taşının etrafında dolanıp duruyor; başkaları beni alıkoyan çakıl taşını ellerini kollarını salayarak geçip giderken ben, bana aşılmaz bir dağ gibi görünen çakıl taşıyla baş başa kalıyordum. Sanki bütün ömrüm orada geçecekmiş gibi. Ama izleyecekleri yolu bilip, beni geçip gidenlerin de özetle benden daha fazlasına eriştiklerini sanmıyorum. Şüphe yok ki güçlü gösterişli atlar gibi benden çok öteye gidiyorlardı ve sağlam bir tebriki hak ediyorlardı ama sonunda, arkalarından baktığımda, peşlerine yük arabaları iliştirilmiş olduğunu görüyordum. Kendi yarattıkları yük arabaları.
··
21 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.