İnsan çok fazla yalnız kaldığı zaman, ya kendine içten içe bir nefret duymaya başlıyor, ya da içten içe bir hayranlık.Her iki durumda da zamanından önce tüketiyor kendini, azcık da çıkıp bir iki etkinliğe karışmalı, dışarıda akıp giden bir hayat da var.
Kesinlikle abi öyle. Evet diyoruz az insan çok huzur ama yüzümüzü güldürecek insanlar da olmayınca olmuyor. Bir de çok kitap okuyan da yalnızlaşır diyorlar bakalım umarım öyle olmam:)