Gözlerinden ayırmıyordum gözlerimi. Başka bir yere bakarsam canım yanacak gibi geliyordu. Sadece onu görüyordum. Başka kimseyi istemiyordum. Kelimeleri dinliyordum. Ağzından çıkan harfleri söyledikleri bir yerlerde yazıyormuş gibi, konuşmasındaki virgülleri, noktaları görüyordum. Kelimelerin arasındaki boşlukları. Gülümsüyordum. O gülümsediği için. Gülümseyerek konuştuğu için. Sakinleşiyordum. O sakin olduğu için. Artık korkmuyordum. O bana "Korkma" dediğin için "Üşüme!" diyen bir annenin sözünü dinler gibi. "Olur, üşümem" diyordum. Gerekirse donarak ölürüm ama üşümem!" 
Ziyan 
Hakan Günday
@emrahergnn ( R . A . Y )
·
135 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.