Bu kitabı hediye aldığım için çok mutlu oldum.
Okuduğunu anlamaya çabalayan, gün geçtikçe olağanlaşan yüzeysellikte kalmayı normal bulmayan, sıradan olanın kendinde bir sorun hissetmemesi kadar kendini ve hayatı ve hayatta kurulmayan yahut kurulamayan ilişkileri bir o kadar sorgulayan ayrıca birine açılmayı “hata, yanlış, güçsüzlük” olarak adlandıran; aile, yaşam, toplumsal çevre, hedefler ve hayatım benim seçimlerim mi yoksa seçimlerim zaten önceden belli mi diye sorular soran her arkadaşınıza gözünüz kapalı bu kitabı hediye edin ki onun için şu an olduğunuzdan daha değerli nasıl olursunuz görmüş olun.
Hayatı ve ilişkileri önemseyip önemsememe arasında iki müthiş zeki beyinin hararetli paylaşımları, bir yandan yazarın güldüren hazırcevaplığı diğer yandan olay örgüsünün bu derece dahiyane programlanması beni çok etkiledi.
Diyaloglara dikkatli baktığım zaman birbirinin yararı için bir çeşit savaş veren iki yüksek zekalı karakterin birbirlerinin artlarından bilmeden -yer yer sezerek- işgüzarlıkla bir adım önde olma çabası buna rağmen birbirleri için hazırladıkları kendi kurdukları tuzaklara düşmeleri, en keyifli kısmı da bu tuzakların sonunun hayatta denk geldiğimiz menfaat tuzakları olmadığı için -belki başta böyle başlamış olsa da- pirüpak bir bilgi/bilgeye ve paylaşmaktaki ‘insanca,pek insanca’ya olan açlığı yansıtması, ümitsizliğimden kurtarmaya Nietzsche’nin zekası ve karamsarlığı yeter mi yoksa Breuer’un zekası ve bir başkası için gösterdiği çaba yeter mi yoksa tam olarak tüm bunların babası Yalom çeşitli ve bir o kadar dolu kaynak ve karakter seçimleriyle ümitsizliği tedavi edebilir mi? Oldukça eminim bu sorunun cevabından. Dilerim sen de bulursun kendi cevabını “senin yolunu ben tasarlayamam, çünkü o zaman senin yolun olmaz. Ama yeterince cesaretin varsa kendi yolunu kendin bulursun”. (:
Nietzsche Ağladığında 
Irvin D. Yalom
·
135 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.