Bu kitapta bizi nerden geldiği bilinmeyen, kentin antik tiyatro harabelerinde yaşamaya başlayan küçük bir kız karşılıyor. Bu küçük kızın ismi Momo. Yaptığı hiçbir işi öylesine yapmayıp anda kalmayı bilen, dostlarına değer veren ve en önemlisi çok iyi bir dinleyici olan Momo’yu mahalledeki herkes çok seviyor. Çevresindeki herkes onunla konuşmaya can atıyor çünkü Momo öyle bir dinliyor ki en dertli insanlar bile onun yanından mutlu ayrılıyor. Momo’nun bu özelliği sayesinde mahalledeki herkes onunla ayrı ayrı dertleşip, dost oluyorlar. Hatta öyle ki Momo’yu görmedikleri gün kendilerini mutsuz hissediyorlar. Ancak mahalledeki dostlar zamanla ortadan kayboluyorlar. Hepsi iş, güç ve daha fazla para kazanma derdiyle Momo’yu ve hatta birbirlerini unutuyorlar. Momo ise bu duruma bir anlam veremiyor. Ancak sonradan Momo ve dostu Beppo şehri ele geçiren ve insanların zamanlarını çalan duman adamları fark ediyorlar. Onlarla mücadele etmek kolay değildir ama imkansız da değildir. Michael Ende, sembolizmi kullanarak yaşamı ve zamanın önemini; ancak yaşarsak ve o anda kalırsak zamanın kıymetli olduğunu olabilecek en açık şekilde anlatmış bizlere. Tabi bunu yaparken eşzamanlı olarak kapitalizmi de eleştirmiş. Bu kitabı okurken aklımı kurcalayan bazı sorular olmuştu. Bunlar: Vakit nasıl doğru ve verimli harcanır? Ben ne yaparsam vaktimi boşa harcamış olmam? Bu sorulara kitaptan da yola çıkarak kendimce cevaplar buldum ama doğru cevaplar mıdır bilemiyorum. Bana göre, hislerimizi yaşayabilmek, anda kalabilmek ve tamamen kendimiz olup, yaptığımız her şeyi kendimiz olarak yapabiliyorsak boşa harcanmış zaman yok demektir. Bazen ise durmak, yavaşlamak gerekir. O anlar en değerli anlardır ve asla boş vakit değildir. Çünkü kendimizi dinleriz, kim olduğumuzu hatırlarız. Robot gibi, sürekli aynı şekilde, düşünmeden hareket etmek, kim olduğunu bilmemek kimi, nasıl mutlu edebilir ki?

MomoMichael Ende · Kabalcı Yayınevi · 201366bin okunma

·

225 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Aysusu