kış, yağmur, şemsiyem, metro...
bekleşmeler o asansör önünde
bıktım artık yeter
bırakamıyorum osoğuk ellerini
soruyorsun bana ciddi ciddi
neyimi sevdin benim diye
ben normal benim sadece
gülüyorum oldugum yerde yalnızca
aklıma metro geliyo ansızın
o bitmeyen bekleyiş
son bi durak kalmış ama
sanki yıllar geçiyor o anda
e her yolculugun bi sonu var
sana varıyorum en sonunda
sarılıyorum sarılıyorum
bırakamıyorum ya kaçarsa diye
bedenimde durmayan bi sıkışıklık var
sığamıyorum kendime seni düşünüyorum
sonra kemirmeye başlıyo icimi
her güzel şeyin sonu var diyolar
korkuyorum kücükyanlış anlasılmalardan
korkuyorum yazdığım yazılardan
dayanamıyorum bile
narinciğimi üzme ihtimaline
bende cokorkuyorum üzülmekten
savunmasız hissediyorum seni düsününce
biliyordum ama önceden, bırakamıyorum
bırakamıyorum cokbaglandıklarımı
yeter artık bu gerçekler
ben ağlaşmak istiyorum senle
küçücük çocuklar gibi
o kadar masum, okadar safki
yeter artık bu gerçekler yeter
ben dans etmek istiyorum senle
neoldugunu bilmeden dansın
sadece sana yakın olmak için
yeter artık bu gerçekler yeter
ben bağırmak istiyorum senle
sadece ikimiz beraber
sesimiz kısılana kadar bağırmak istiyorum
yeter artık bu gerçekler yeter
sabahlara kadar konuşmak istiyorum seninle
bırakmak istemiyorum seni ne olursa olsun
sadece sen, ben ve müzik
neyimi sevdin demiştin dimi
o gülüşünü sevdim
bakmaya doyamadığım
utancını sevdim ah o göz kaçırışların
nese bunlar tabi hikaye sonunda
sonunda ben senin o kücük gördüğün
SENİ SEVDİM, HERŞEYİNİ SEVDİM
Yusuf Demirci