O kadar kendine yeten bir hayattan sonra, ben olsam paniğe kapılırdım ya da durmadan kaçma planları yapardım. Ancak neredeyse huzurlu kabullenişi, ona eşlik etmeyi kolaylaştırıyordu. Oradan ayrılırken ya da bir ziyareti ertelerken, suçluluk duymuyordunuz. Bağımsızlığını içinde okuduğu, yazdığı, meditasyon yaptığı, kestirdiği yatağının sınırlarına taşımıştı. Tek istediği, ciddiye alınmaktı.
Sayfa 29 - YKYKitabı okudu
·
67 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.