Geldin ve hiç umurumda olmayan adını söyledin.O sıkıcı adını belleğimde taşımak isteyip istemediğimi sormadın bile. Sıkmam için uzattığın elin birkaç saniye boşlukta asılı kaldı ve dizlerinin yanına düştü. Yer göstermediğim halde karşıma geçip oturdun.Birkez bile sana doğru bakmamama rağmen gözlerini üzerime diktin.Kendi kendine konuşarak komik duruma düştün,güldüm fakat duymadın çünkü bn içimden gülerim insanlar güldüğümüde ağladığımı fark edemezler. Çoğu insan,gülerken gördüğü birinin o an içinden ağlıyor olabileceğine veya yüzü asıkken gördüğü birinin o an içinden gülüyor olabileceğine ihtimal vermezler.Onlardandın. Sorulası soruların vardı;sordun ve bekledin.Cevaplarımı veresiye edinmediğimi, onlar için çok çalıştığımı bilmiyordun ve bu yüzden neden cevapsız kaldığını anlamadın. Umudun bile sahteleştirelebildiğini, istediğin cevapları alamadığın an gittiğinde öğrendim. Ertesi gün yine geldin. Bu kez sana bir kereliğine baktım ve gözlerinde umudun sınırları gördüm.Günlüktü.Gece seninle birlikte uyumuş tazelenmiş fakat büyümemişti.Dolayısıyla,benimle ilgili içinde büyüyen birşey olduğunu hissetiğin zaman onu umutla kaıştıracaksın ve ben o zaman da güleceğim. Büyüdüğünü gördüğün şeyin,merakından başka birşey olmadığını fark edecek;kendine acıyacak,hırçınlaşacak, isyan edecek ve hadsizleşeceksin. Bunun için biraz daha zaman var. Yani henüz katlanılabilir birisin;tadını çıkar. Yalnızca bilinen ve acıklı kısmını anlattıkları hikayem gibi, katlanamadıklarıma neler yaptığımıda anlatmışlardır sana. İnsan kendi acıklı hikayesine katlanıyor; o birşey değil. Katlanılması zor olan onu dinlemek için bekleyen aç bir ordunun varlığıdır her zaman.

Mutsuz Çocukların TanrısıJale Demirdöğen · Nemesis Kitap · 2012178 okunma

·

37 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.