En az kaderimi kabullenmek kadar zor olsa da; kırdığım, kızdığım, saydığım, sövdüğüm, sonra kendime çekip öptüğüm, bazen boğazımda bazen ömrümdeki adına aşk dedikleri o kör düğümü çözmeye karar verdim. İnanmayacaksın belki ama seninle savaşmaktan vazgeçtim. Beklemekten vazgeçtin. Özlemekten, aramaktan, gözlemekten, dinlemekten, dilemekten, dönmeni istemekten vazgeçtim. Uzun lafın kısası sevgilim; bittiğini kabullendim. Lakin aşk bu; hiç durulur mu? Durdurulur mu? Yağmur sonrası toprak kokusu gibiydi artık benim için yokluğun. Ceviz ağacının yaprağında kalan su taneleri kadar berraktı yalnızlığım. Bir sabah, tam da güneş içime süzülürken, seni uçurdum göğüs kafesimden. İkimiz de özgürdük artık. Ben aşkı seçmiştim, sen kendini. Yokluğunun, yalnızlığımın sevilebilir olduğunu öğrendim sayende. İçimdeki aşk bağımsızlığını ilan etti işte. Sevgilim benim, ben aşkın kendisini, aşık olma halini, bu kırık döngüyü, bu deli hüznü, bu yalnız kalabalığı, aşkın senden arınmış halini sevmeyi öğrendim...
Sayfa 149Kitabı okudu
·
117 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.