Aslında bu bir incelemeden çok, hissettirdikleriyle ilgili yazmak istediğim bir yazı... şiirlerin her bir kelimesi ,her bir cümlesi zaten bambaşka bir ahenk içinde dans ediyorlar. İnsanın ruhuna işliyor gibi.. Bir şiir kitabını elinize alıyorsunuz ve içinde altı çizili kelimeler var. Başka birinin orda bıraktığı yaralarına dokunuyorsunuz. Onun oradaki acısına ...bazen aynı kelimedeki aynı acıyı tadıyorsunuz. Ya da o cümlelerde ki acı size de bulaşıyor.
* Ne uzundur yollar , sevgilim bir öpücüğe varmaya ,
ne avare yalnızlıktır uzar dostluğuna!..
Gider arasız trenler
bir başına kıvrılarak yağmurla.
Güneş arama henüz Taltal baharında. Ne çıkar, sevgilim, sen ve ben bir bütünüz ya,
bütünüz giysilerden köklere varıncaya;
güzden, sudan, kalçalardan bir bütün,
ben sen, sen ben oluncaya. Şiirle kalın !
