Bu, Denizin Ortasında Susuz Kalmanın Hikâyesiydi... Aytmatov'un bu eserinde de diğerlerinde olduğu gibi kahramanının eşyayla canlı bir varlıkmış gibi konuşması söz konusudur. "Beyaz Gemi"de çocuğun kayalarla, çantasıyla, doğayla konuşmasına şahit olduğumuz gibi burada da Orhan Ata'nın, kayığıyla konuştuğunu, dertleştiğini görmekteyiz. Bu durum "Toprak Ana" adlı eserinde Tolgonay'ın toprakla konuşmasında da karşımıza çıkar. Buradan şunu anlayabiliriz ki Aytmatov'u AYTMATOV yapan önemli özelliklerinden biri de eser kahramanlarını insan dışı varlıklarla, nesnelerle konuşturmasıdır. Bu, zor olmakla birlikte çok ince bir düşüncedir. Bunun dışında hemen hemen her eserinde görülen efsanevî anlatılar bu hikâyede de kendine yer bulmuştur. "Deniz Kızı" olayın içerisine çok güzel detaylarla serpiştirilmiştir. Güçlü tasvirleriyle hikâyeyi, kahramanları okurun zihin dünyasında canlandıran Aytmatov, bu hikâyesinde sanatının zirvelerindedir adeta. Uzun betimlemelerle olayı bizzat görmüşüz hissini veriyor. Denizin ortasında susuz kalmış insanın fıçıdaki son damlacıkları içerken suyun fıçı koktuğunu öyle tasvir etmiş ki ben bile o kokuyu aldım. Hikâye hakkında söylenecek çok şey var da okuyacaklar için burada noktalamalıyım. Herkese keyifli okumalar...