68 kuşağı... İftihar ettiğimiz insanlar... Bu konuda her okuduğum kitap beni çok huzunlestirse de, hatta bazen ziril ziril ağlatsa da... Yine de o günleri anlamak adına ve bugünleri daha iyi analiz etme adına çok verimli olduğunu söylemek istiyorum. Tek istedikleri özgür, tam bağımsız bir Türkiye olan bir ülkede yaşamaktı. Mustafa Kemal Atatürk'ün devrimleri ile birlikte getirdiği kazanımları, Marksist Leninist ogretilerle harmanlayıp, eşitlikçi, paylaşımcı, mutlu, huzurlu, bilimin ön planda olduğu bir ülke hayaliydi. Özgür üniversitelerde yetismekti. Bu gerçekten hayal miydi? Demirel hükümetlerinin ülkenin tapusunu Amerikalilara verdiği yıllar.... Ülkenin her yerinde vahşi kapitalizmin izleri... İşçilerin, köylülerin, üniversite gençliğinin her haktan mahrum olduğu yıllar... Din sömürüsünu ve ırkçı faşizan milliyetçiliği arkasına alan iktidarın karşısında, seçkin üniversitelerde okuyan, mezun olduklarında köşebaşlarini tutup varlık içinde yaşayabilecek, ama kendilerini zerre kadar düşünmeyip emekçi insanlarinin hakları peşinde koşan bir avuç devrimci genç var. 31 Mayıs 1972de onlardan üçü, Sinan Cemgil, Alpaslan Özdoğan, Kadir Manga Nurhaklarda alçakça öldürüldüler. Cenazeleri bile tekmelendi. Fotoğrafları sağcı basinda maharetmis gibi çarşaf çarşaf sergilendi. Ama en duygulandigim sahne şudur ki, orada erkeklerin bütün pisliklerine karşı, köyün kadınlarınin cenazeler üzerine kapanıp ağıt yakmalaridir. İşte o gün bu pespayelikleri yapanlar, bugün Atatürk'ü silmeye calisanlardir. Ona her fırsat bulduklarında dil uzatanlardır. Kadınların her türlü yaşamına müdahale edenlerdir. Başı açık kadın, perdesiz eve benzer diyenlerdir. Kadın örneğini şunun için verdim. Erkeklerden birşey olacağı yok. Bari kadinlar uyansın. Tıpkı Nurhaklarda olduğu gibi. O gün kara pazarın baş sorumlusunun birkaç yıl önce meclis başkanlığı yapmasıdır, itiraz edenler için. O gün ülkeyi ABD'ye teslim edenler, bugün Türkiye'yi parsel parsel satanlardir. Neyse... Çok uzattım gene... Affedin...