"Bahar gelmez bir daha gönlümün bahçesine"
İncelemeden ziyade içimi döktüğüm daha doğrusu dökmeye çalıştığım bir yazı metni olacak. Yaklaşık beş yıldır günbegün artan ve beni okulumdan arkadaşlarımdan ailemden ve dahi kendimden uzaklaştıran duygu ve düşünce silsileleri kapladı ruhumu. Başta önemsememiştim. Mevsimdendir diyip aldırış etmemiştim fakat yukarıda okuduğunuz cümleyi yazdığım günden beri mevsimim güz oldu. Yağmur yağmakla kalmamış rüzgar savurmuştu beni oradan oraya. İlk iki yıl gizlemeye çalıştım, her şeyin normal olduğunu sadece biraz abarttığımı bu durumu düzelteceğimi düşündüm. Zamanla kendimde fark ettiklerimi çevremden duyar oldum. "Nazife iyi misin, durgun görünüyorsun?"
"Ee o bizim herkesi güldüren neşe getiren Nazife nerde biz onu istiyoruz?"
"Annecim yemek hazır iki lokma ye kaç gündür yemiyorsun doğru düzgün."
"Nazife yine mi uyudun bütün gün?"
"Odadan çıkta iki yüzünü görelim ablacım."
"Nazife her daim ahlakı kadar dersteki başarısıyla tanıdığımız bir öğrencimiz daha iyi bir başarı bekliyorduk bir sorun mu var?"
Gibi gibi onca sorunun içinde kalakalmıştım. İnsan içine çıkmaktan zamanla vazgeçtiğim bir dönem vardı, bana nasılsın dediklerinde sahte bir iyiyim demek "gözümde koca bir yalancı" olmama sebebiyet veriyordu. Yolda yürürken başımı çok kaldırmazdım ama etrafta sevecek bir kedi bir kuş yahut fotoğrafını yakalayacağım manzara ya da an kovalardım. Zamanla insanlardan da kaçmaya başladım. Otobüste yüzüme bakan herkesin neler hissettiğimi bildiğini insanlar tarafından irite bir halde görülen biriydim zannımca. İstemsizce insanların nefes alıp verişleri yutkunmaları bile benim kulağımda birer davul gümbürtüsüne dönüşüyordu. Bazen sadece düşünüyordum ne düşündüğümü bile bilmeden... İneceğim durakları unutmaya bineceğim otobüsleri karıştırmaya ve artık yalnızca kendimi değil ailemi de üzdüğümü incittiğimi idrak edince böyle gitmeyecek diyip psikiyatrist ile görüşmeye karar verdim. [Haliyle burada birçok şeyi anlatamıyorum,anlatmamalıyım fakat buna benzer günler geçirmişseniz ya da halen geçiriyorsanız yalnız olmadığınızı ve bir an önce doğru yola koyulmanızı niyaz ettiğim için yazıyorum.] Psikiyatriste gittim ama görüşemedim şu an düşününce en hayırlısı buymuş ve böyle olmuş olduğunu görebiliyorum. Psikiyatristle görüşemedim ama psikologdan randevu aldım ve cesaretimi toplayıp gittim. Her şeyin bir anda düzelmesi gibi bir mucizenin beklentisine girmedim ama uzun süredir kaybettiğim o huzuru biraz da olsun bulacağıma hissedeceğime emindim. Psikologla görüştükten sonra ne oldu? diye soruşunuzu duyar gibiyim. Bana beş yıldır ağır bir depresyon sürecinin içinde bulunduğumu, ilaç tedavisi kullanmadan bugün karşısında yaşıyor olmama oldukça şaşırdığını söyledi. Hakkını yemiyeyim beni bu kitapla tanıştırdığı için çok mutluyum fakat bir kez odasına girmiş olduğum psikoloğu bir daha ziyaret etmedim bu süre zarfında. Sürekli hissettiklerimden ve düşüncelerimden kendimi sorumlu tuttuğum ve hepsinin yanlış olduğunu düşündüğüm için çevremden aldığım tavsiyeleri akıl süzgecinden geçirmeden çabalıyor uyguluyordum. Maneviyatını güçlendir kardeşim namazını aksatma,Kur'an-ı Kerim oku, dini bilgini genişlet ilim sahibi ol. İçindeki iman eksiliğinden tüm vesveseler. Bak gör bunları eksiksiz yap düzeleceksin. Namazlarımı aksatmıyor hatta ezanın okunmasını bekleyip bittiği anda aman unutmadan kılayım diye kılıp, her rekatta namazı daha uzun tutmak için farklı sureler ve ayeti kerimeler okumaya başlamıştım. Sonra ben napıyorum diye sordum kendime? Sanki kulluk vazifesiyle değil de kendimi iyi hissetmek için kılıyor olduğumu hissettiğim anda vakit namazlarındanda uzaklaştım. Daha çok şey oldu ama ne gönlüm yazarak o günleri anmak istiyorum ne de paylaşmak...
Elhamdülillah,elhamdülillah, elhamdulillah bu günlerime. Çok şükür ki sokakta sevecek kediler arıyor, çocukların tebessümünde, yiyebildiğim bir kuru ekmeğe huzurla umutla bakabiliyorum. Yalnızca bu kitapla toparlanmadı her şey Rabbimin bana en kıymetli emaneti ailem bu günlerimde beni yalnız bırakmadı. Kitabı yalnızca okumak size bir şey katmayacak, önce şifanın Allahtan olduğunu bu kitabın bir vesile olduğunu unutmadan yazarın verdiği tavsiyeleri eksiksiz uygulayarak sayfaları ilerletmenizi tavsiye ederim. Bu satırları yazmakta ne kadar çekindiğimi,utandığımı ifade edemeyeceğim. Ama bir kalbi bile bu esaretten kurtarabilecekse bir hecem şükür ki Rahman'a
Bu süreçte verdiğim mücadele ve kayıpların bile birer imtihan olduğunu ve Allah'ın her daim en hayırlısını; kulu istediği ve inandığı sürece geçte olsa nasip ettiğine canı gönülden inanıyor ve iman ediyorum. Gönlüme baharı getiren Rabbime, aileme binlerce şükür. Her ne olursa olsun insan olduğumuzu bir nefse sahip olduğumuzu unutmayalım. Nefsi yalnızca harama uymakla ilgili olarak düşünmek eksik kalıyor. Allah katında yaptığımız iyiliklerin hatta niyet edip de yapamadığımız iyiliklerin mükâfatını derecesini bilemeyiz. Hâşâ yaptığım iyiliğin yeterli olmadığını her daim en iyi olmak zorunda olduğum günler de olmuştu. Affınıza sığınıyorum lafı çok uzattım. Hakkınızı helal ediniz...
"O halde siz beni anın, ben de sizi anayım. Bana şükredin ve sakın nimetlerime nankörlük etmeyin."
-Bakara Suresi 152. Ayet
Hayr da şer de Allahtandır. Gecenin ardından gündüzü getiren, o günlerden beni bugünlere iyi eden Rabbime hamd olsun.
