Bir anımı daha paylaşayım sizlerle,
Bursada ilk geldiğim zamanlardı, Her zaman ki gibi ülkede ekonomik bir kriz vardı, galiba bu buhran hic bitmeyecek neyse. Boş zamanlarımda hemşerimin dükkanı vardı. Damacanayla evlere su götürüyordum. Bursanın nadide küçük bir yeriydi. İşte pek ağırdı suları taşımak yorucuydu. Dükkana bir telefon geldi. Falanca birinin evine su götürdüm. eski tip avlusu olan köy evlerini bilirsiniz öyle bir yerdi. İndirdim suyu.Yaşlı bir adam ve karısı vardi. Yorgunluktan bayılmak üzereydim. Teyze gel oğlum bir ayran iç dedi. Kiramadim girdim eve. Allahım izzet ikram hiç bitmedi. Yorulmuşsundur. Dinlen dediler. Benimle sohbet ettiler. Gideyim dediysem de iki saat kadar oturduk yemek yedirdiler çay içirdiler. Yaşıyorlarsa kulaklarını çınlasin Allah razı olsun onlardan. Neyse teşekkür ettim ayrıldım evden yine gel dediler. Dükkana gittiğimde iyi erken geldin deyip gülümsediler. Şaşırdım. Meğer biricik oğulları askerdeyken çatışmada şehit olmuş.Bu yüzden nezaman biri gelse eve böyle misafir ederlermiş. Çok duygulandım.....
·
291 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.