Ana/babaların hatalarının bütün bedelini her zaman çocuklar öder.Syf133.
Alice Miller özellikle çocuklukta yaşanan travmalarımız ve bu travmaların üstesinden gelinmediğinde bizi nasıl istemediğimiz bir "biz"haline getirdiğini ve bunları ileride anne baba olduğumuzda çocuğumuza aktardığımızı o kadar güzel ve açıklayıcı bir şekilde anlatmış ki kitabı fazlası ile beğenerek okudum.
Bazı yaşantılara dur diyebilmek için insanın gerçekten de çocukluğuna yönelmesi gerekiyor.Yaptığımız iyi yada kötü diye kategorilediğimiz birçok seçim,yaşadığımız birçok problemin sebebi,kırılgan yapımızın kökeni,ve o olmak isteyip bir türlü olamadığımız biz yada yansıtamadığımız asıl biz hep o küçük tatlı çaresiz kız/yada erkek çocukta saklı değil mi?..
O küçük kızı sevgi ile kucakladığımda,onun elinden tutup sevgi ile yol aldığımda,özellikle çaresiz hissettiğinde ona sahip çıktığımda bambaşka bir insan olmaya başladım ben..
O kız artık çaresiz değil onu bugün ki ben ile yeniden büyütüyorum.Her gün yeni birşeyler öğreniyoruz biz kimi zaman kırılıp paramparça olarak kimi zaman hor görülerek kimi zaman değer gördüğümüzü hissederek ve en çokta okuyup araştırarak ve kabul ederek..
Artık çaresiz kimsesiz aşağılanmış yetersiz hissettiğimizde veya "hissettirdiklerinde" biliyoruz nedenini ve en çokta bizi yıkan kıran üzen durumlar bizi güçlendiriyor..
Ewet herşeyi henüz çözemedik herseyi çözemeyizde..Ama artık o küçük kızın kimseye ihtiyacı yok.Sadece bana elimden tutup benimle yol almaya keşfetmeye ihtiyacı var..
Bu yolda yolumuzun sevgi dolu insanlarla kesişeceğinden eminiz..
Sevgilerimle 
minimalisttokur
·
102 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.