10/10
Kitap, baş karakterimiz Eflâl’in, abisini görmek için Ankara’dan İstanbul’a gelmesi ile başlıyor.
Şunu söylemeliyim ki, kitabı baştan sona, her şeyiyle çok sevdim. Kitapta birçok duyduyu tattırıyor size ama en çok güldürüyor.
Karakterlere gelecek olursam,
Eflâl’i, iç sesini çok sevdim. İç ses olayına da bir parantez açmak istiyorum. Genelde bu iç ses olayını hiç sevmem, çoğu samimi gelmez fakat bu kitapta iç sesimiz beni kahkahalara boğdu.
Ömer… Canım Ömer’im benim. Onu daha fazla okumak isterdim açıkçası. Az yazıldığını düşündüğümden değil de benim karakteri fazlasıyla sevmiş olmamdan kaynaklanıyor sanırım. Hikayesine biraz giriş yaptık. Umuyorum devam kitabında Ömer’in ağzından uzun uzun okuruz. Kısa geçilmemesi gereken bir hikaye olduğunu düşünüyorum. Ömer’i, minik kuş deyişlerini çok sevdim.
Arif. Çok kibar, korumacı, şirin bir insan irisi :') Arif’in saf sevgisini okumak çok keyifliydi. Dilerim devam kitabında biraz daha fazla yer verilir bu sevgiye.
Son olarak, ince düşüncesine aşık olduğum adam… Karan. Karan Akdoğan. yeri geldiğinde kıskandığını belli eden tatlı hareketleri ve Eflâl’i böyle çok düşünmesi.. Kaçıncı kez sevdim kelimesini kullanıyorum bilmiyorum ama Karan’ı da çok çok sevdim.
Bu seneki favorilerime yerleşmiş bir kitap oldu kesinlikle. Devamını heyecanla bekliyorum. Okuduğunuz için teşekkür ederim.
Öptüm, sevdim.
“Anılarında varlar, Lâl.”
“Anılar ölmez mi, Karan?”
“Karnın mı?” diye inanamayarak sordu. “Karnın… Neden ağrıyor? Kalbini kırdığım için mi?”
“Ne güzelimi be! Sensin güzelim!”
