Doğanın işleyişine akıl sır erdirmeye çalışmak, onu kendi küçük dünyamıza adapte edip bizim için çalışıyor olduğunu sanmak bir egoistliktir, aldanıştır. Bu yaşamda doğa ikinci bir şans ya da ikinci bir yaşam sunmaz kimseye. Doğanın işleyişini tanımlamaya çalışırsak elimizdeki en iyi tanım, onun başlattığı şeyi bitirmek için çalıştığıdır. Onun içinde doğar, büyür ve ölürüz. Bunların içindeki en temel öge Ölüm. İsteriz ki her şey yaşam şartlarımıza göre şekillensin. Duygularımızın inişli çıkışlı hallerine uyum sağlasın. Hatta isteriz biz yat dediğimizde yatsın doğa, kalk dediğimizde kalksın. Onun başına buyruk gördüğümüz hallerini kötü kötü adlandırdığımız da olur, mucize olarak gördüğümüz de. Ondan korkmakla birlikte ona hükmetme arzumuz had safhada. Ne anlatıyorum ben? Kitap ne diyor ona gelsene! Ellili yaşlarında iki çocuk annesi bir kadın. İçindeki aşk ateşinin sönmediğini gösteren bir duygu yaşamaya başlar. İçinde kelebekler dans eder. Kızıyla yaptığı sohbetler çoğunlukla ahlak, yaşam, kültür üzerinedir. Bu konuşma biçimleri ve içerikler çoğunlukla felsefi bir sohbet havası verir okuyucuya. Bir sorgulamadan çok bir açıklama gibidir ama bu sohbetler. Bir adlandırma. Kitapta, kadınların kadınsal hallerinden (kanama) bir bölümde bahsedilir ve bunu benzetmelerle, doğanın kendisi ile süsler karakter. Kızıyla olan bu diyalogunda ana karakterimiz bize hem kendinin artık bu durumu yaşamadığını hem de buna bir özlem duyduğunu açıkça belirtir. Böylece de ikinci bahar olarak adlandıracağı, ilerlemiş yaşına rağmen yaşadığı bu duyguyu sevinçle anlatır kızına. Doğa ona bir şans daha vermiştir sözde. Yaşadığı iç kelebeklenmedir ona bunu düşündüren. Bu kadınsal durumun sebebi aslında bir marazdır. İçten içe büyüyen, bir ağaç gibi hem kök salan hem de dallanıp budaklanan bir maraz. Kanser. Hala sevebiliyor olması, hala sevilebilme ümidi taşıması karakteri her türlü davranışa sürükleyebilecektir. Yerleşik kurallar artık bir hiçtir mesela. Peki, doğa burada kendini nasıl gösterir? Tabii ki işleyişini hiç aksatmadan devam ettirerek. Onda doğarız. Onda büyürüz. Onda ölürüz. Kesin olan, sonsuz olan tek şey ölümdür. O en kadim kavramdır. Kahramanımız Rosalie von Tümmler de huzurla onu kucaklayacaktır.

Aldanan KadınThomas Mann · Can Yayınları · 20121,364 okunma

·

485 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.