Dünya denen karmaşanın içinde ömrümüz beyhûde geçiyor. Onca insanın içinde yalnız kalmak, sizce de garip değil mi?
Beyhûde geçen bir ömrün kargaşasında dolanıp duruyoruz. Dünya telaşesi sarmış bedenimizi. Kimimiz kalmaya meyilli, Kimimiz gitmeye. Sonra unutur olduk verdiğimiz sözü Aslı olan bize yakışı kalan fâni denen dünya da alışmadan yaşamak. Benliğimizi kaybeder olduk. Unutur olduk geldiğimiz yeri. Hepimizin hatırında dünyevi şeyler, okuduğum bir kitapta şöyle yazıyordu; konusu ahlâk: Efendimiz aleyhissalatuvesselâm, dünyada bir ağacın altında soluklanıp gidecek bir yolcu gibi ol buyuruyor; Peki ya dünyaya kazık çakmaya çalışan adam, sana dinden bahsediyorsa, onda ahlak var mıdır? Hâsılı velkelâm... Dünyaya alışmadan Rabbiniz'e yakışın."