247 syf.
10/10 puan verdi
Yaşamsal acılar, varoluş sancıları ve kendine olan ilgi
Nietzsche'yi okumanın büyük bir sancılı tarafı var. Her kelime ve her satır sürükleyici bir ifade sunuyor. Her daim yaşam sancısı hissediyorum. Bu okumamak adına kimi için bahanedir. Lakin bahanelere sığınacak olsam felsefe okuması yapmazdım. 
İnsanca Pek İnsanca 1. Cilt 
İnsanca, Pek İnsanca 2. Kitap aslında birbirinin devamı değil. Kitabın içinde bolca 
Arthur Schopenhauer göndermeleri ve alt metinleri var. Yine Wagner'e olan göndermeler, Sokrates ve Platon'un felsefi ifadeleri, Alman halkının yoksunluğu, Fransız edebiyatının ve felsefesinin ne kadar üst seviyelerde olduğu, İngilizlerin basitliği (edebi anlamda katılmıyorum), müziğinin ne derece önemli bir dinleti olduğu gibi sayısız konuları ele alır.
Gelelim biraz da bu iki kitap tam olarak bize ne anlatıyor kısmına. Aslında her şeyi yine de birçokları için hiçbir şeyi. Nietzsche'nin bir kitabından tam olarak bir şeyi ele alması mümkün değildir. Bir başlık üzerine ya da bir fikir üzerine sonsuz bir yazma gücüne sahiptir. Misal Beethoven'dan ve onun müziğinden bahsediyor. En sevdiğim bestecidir -ya da müzik yaratıcısı demeliyim-. Schuman, Bach ve Vivaldi'den bahsediyor. Bu bestecileri ülkeleri dışında tutuyor. Siyasetçilerden ne kadar nefret ettiğini, ülke yönetimlerinin sığ oluşu onu sert ifadelere sürüklemektedir. Keza Nietzsche bu kitaplarıyla bana 
Böyle Söyledi Zerdüşt kitabına sanki ön metin hazırlamış gibi hissettiriyor. Kimine göre bu düşüncem saçma gelebilir fakat ben bu kitapları en az 2 kere okuduğum için o farkındalık ortaya çıkıyor. İnsanca yaşayan kaç kişi vardır sizce? Bir düşünür olanın en iyi yolunun kendinle beraber günün 3'te 1'i anlamına geldiğini hatırlatıyor Nietzsche bizlere.
·
387 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.