Bir arayış hikayesi.. Brahman oğlu Siddhartha köyde yaşamının ruhunu tatmin etmemesine karşın kendi özünü bulmak için Samanalara katılır. Siddharthanın birtürlü tatmin olamadığını düşünenlerdenim. Kusursuz Gotamanin öğretisi altına girmeyen, haz öğretmeni Kamaladan kaçan, kendi benliğinden uzaklaşıp tekrar geri dönen siddhartha insanın özünü bulması için uzağa değil kendisine bakması gerektiğini anlatıyor. Siddhartha bana göre aynı zamanda bir psikolojik roman. Neden diye soracak olursanız insanın iç dengesini bulmasını işleyen kitapta, kahramanımız siddhartha olabilecek insan kişiliklerinin hepsine erişiyor ve bu kişiliklerde yazar sanki yeni bir insanı, yeni bir kişiliği, yeni bir siddhartayi anlatıyor. En düşük mertebede bulunan siddhartha hem maddi hemde manevi anlamda en yüksek mertebeye çıkıyor ve sonra her iki anlamdada en düşük mertebeye dönüyor. İnsan özünden kaçamaz ya.. Peki siddhartha bu yolda kendini, kendi özünü bulabilecek mi? Nerde ve ya kimde bulacak. Kitaba başlayıp biraz ilerleyince en çok merak edilen soru bu oluyor. Okuyup öğrenmeye değer bence.. Kitapta yazarın dilini görmeniz için sevdiğim hoşuma giden ve spoiler içermediğini düşündüğüm bir paragrafla incelememi bitirmek istedim iyi okumalar ~ ~ ~ Siddhartha kulak verip dinledi. Bütünüyle kulak verip dinleyen biri kesilmişti şimdi, kendini tümüyle dinlemeye vermiş, tümüyle boşalmış, tümüyle soğurup içine alan biri olmuştu. Dinleme sanatında öğrenilecek her şeyi öğrendiğini hissediyordu. O zamana kadar bütün bu sesleri sıksık işitmişti, ırmağın çıkardığı bu pek çok sesi; ama sesler bugün bir başka türlü yankılanıyordu. Pek çok sesi birbirinden ayırt edemiyordu artık, neşelileri gözü yaşlılardan, çocuksuları erkeksilerden ayıramıyordu, bir bütün oluşturuyordu hepsi, özlemin yakınması ve bilen kişinin gülüşü, öfkenin haykırışı ve ölen kişilerin iniltisi, hepsi birdi şimdi, hepsi iç içe geçmişti, birbirine bağlanmış, binlerce kez birbirine sarılıp dolanmıştı. Ve tümü, bütün sesler,bütün amaçlar, bütün özlemler, bütün çileler, büzün hazlar, bütün iyi, bütün kötü şeyler, tümü birden dünyayı oluşturmaktaydı. Tümü birden oluşumların ırmağı, tümü birden yaşamın müziğiydi. Ve Siddhartha dikkatle bu ırmağa, bu binlerce sesli şarkıya kulak verdi mi, salt acılara, salt gülmelere kulaklarını tıkayıp ruhuyla tek bir sese bağlanmadı da Ben’iyle bu ses içinde yitip gitmeyerek bütün sesleri işitti mi, bütünü, birliği duymaya çalıştı mı, binlerce sesin bütün şarkısının bir tek sözcükten oluştuğunu görüyordu, bu sözcük de Om’du, mükemmellikti..

SiddharthaHermann Hesse · Can Yayınları · 202037,8bin okunma

·

4.003 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.