"Hava durgun, elle tutulacak kadar yoğun; insana sanki çelik bir levha gibi bükülebilirmiş duygusunu veriyor" (s. 13)
Adeta bir kimlik ve materyal kazanan bu hava, bütün anlatı boyunca varlığını ve baskınlığını koruyor. Márquez bu atmosfer içerisinde Yüzyıllık Yalnızlık'a giden yolun taşlarını döşüyor. Ya da belki ince ince ama
