Bazen Piyer savaşta askerlerin siperde düşman ateş altında yapacak işleri olmadığı zaman tehlikeyi unutmak için kendilerine bir iş bulmaya gayret ettiklerini anlatan bir hikaye hatırlardı. İnsanlar Piyer’ekendilerini avutan bu askerler gibi görünüyordu: kimi mevki düşkünlüğüyle kimi kumarla kimi kanun yazmakla kimi kadınla kimi oyuncaklarla kimi atlarla kimi siyasetle kimi avla kimi şarapla kimi devlet işleriyle avunuyordu. Değersiz, önemsiz bir şey yok, hepsi bir, el verir ki mümkün olduğu kadar ‘ondan’kurtulayım! El verir ki “onu” bu korkunç gerçeği görmeyeyim.
Sayfa 846 - 1.ciltKitabı okudu
·
82 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.