Merhabalar güzel bir kitabın daha sonuna gelmiş bulunuyorum. Sait Faik yine bize güzel bir hikaye yazıp birşeyler anlatmış hikayeler yine hemen herkesin yanı başın da olan hikaye gibi. Gayet samimi içten insan okurken sanki Sait Faik’i görür gibi oluyor . Sait Faik’i birde Başka bir yazar olan Haldun Taner’in yazdıklarıyla tanıyalım. Sait Faik’i Sait Faik yapan, bütün o yük sündüğü özellikleriydi. Aylaklığıydi. Okul kaçgını başıboşluğuydu. Hiçbir ciddi işi ucundan tutmayan gelgeçliğiydi. Sonunda kendini olduğu gibi kabul etti. Dünyadaki toplumdaki hikayeci yerini bilinçlen aldı. Burgaz çalılıklarından çekti bir kızılcık dalı kopardı, kalem gibi yonttu, ucunu yaşamı batırdı ve yazmaya koyuldu. Disiplinli yazarlar gibi, muntazam çalışmıyordu yazma işine asılmıyordu. Eser ekli yaradılışına uyarak, durup dinlenip,Bazen sadece yaşayıp,Yazmayı unutarak, yazmaktan ekmek parası beklemeyerek yazıyordu. Sait faik bir konuyu değil yaşamın bir parçasını i İşliyordu. Bir tez savunmuyor bir yaşantıyı yansıtıyordu. İnsan sevgisi dolu, doğa sevgisi dolu bir yüreği vardı. Neye baksa bu sevgili siniyor ışıklanıyordu. biz ancak bu yıl attıktan sonradır ki en önemsiz görünen insanların ve şeylerin zevkine eriştik. Bir şeytanminaresi, Bir karpuz sergisi, Bir mangal iskemle, Bir kameriyeli mezar, Bir boya sandığı, Bir projektörcü, Bir balıkçı, Bir garson, Bir papaz efendi. Sait faik onlara bakınca onları anlatınca birden bire ilginçlik kazanıyorlardı. En belirgin özelliklerinden biri de fikir namusuydu. Çok varlıklı, apartmanlı,Otomobili bir şair dostu onu bir gün boğaza götürmüş mükellef bir ziyafet çekmiş yedirmiş içirmişti. Sonra da şairin kitabının basıldı basım evine uğramışlardı. Provalara şöyle bir göz atan Sait Faik. Eli açık, İkramcı adamsın. Bugün beni aldın yedirdin,içirdin, krallar gibi gezdirdin, Ama iş şairliğe gelince berbat bir şairsin demişti. Hey gidi koca Sait Faik. Bakın öleli yirmi yıl olmuş. Ne var ki hikayelerinin her biri dün yazılmış gibi diri ve canlı. Bir yazar için bundan büyük talih olur mu. Kitaptan ders verici sözlerle inceleme mi sonlandırıyorum. Okumanızı tavsiye ederim . Sevmekten korkuyorum. Başka arzular, İhtiraslarla, atıldım yolda beni avare ve çırılçıplak, Bahçe her manada boş bırakacak yalnız bir şey olduğunu biliyorum Ve ondan karanlıktan, riyadan, zulümden, Hürriyetsizlikten korkar gibi Ürküyorum. Her şeyi, herkesi, İlmi, felsefeyi, Bir orta oyununa çıkaran, yumuşak ve nefesleri yediklerinin değil, güzelliklerinin buharlarında çıkaran insanlar olacağını çocukluktan biliyorum. Yalnız yüzleri, gözleri, kaşları, kirpikleri, omuzları ve ayakları değil; midesi, kalbi, güzel insanlar var. Seven insan daysa fiziki güzelliklerin iç taraflarını gören gözler olurmuş. Varsın olsun, İnanmıyorum.! İnanmadığım halde bu korku niçin? Allah’a inanmayanlar içinde pek çokları samimi olmadıklarını bazen son nefeslerinde bazen tehlikelerin karşısında Allah diyerek ispat ediyorlar. O halde ben de samimi değilim. Çünkü korkuyorum. Korku da bir önsezidir. Fakat meydana gelmeden kilometrelerce uzak değil hemen hemen bir adım geridedir. Dünyanın üstünde isimlerini bilmediğimiz kanallar ve limanlar;Gece olunca sakin denize bazan tek fener, bazen sağanak ve ışıklar döküp yürüterek, Bu yuvarlak dünyanın üstünde bir vücut gibi sinirli ve hararetli yaşarlar. Dünya alabildiğine doludur. Dünyada bakışları birbirine benzeyen bir çok insanlar, Deniz kenarlarında yıkanır; dağların üstünde buzlar içinde kayar ve ovaların salkım Söğütleri Kavakları altında sevişirler. Ben bayrakları değil insanları seviyorum. Öyleyse yuvarlak dünyanın üstünden akıp geçen yıldızlara bakan vapurlarda Ömrüm geçecek. Küçük şeyleri unutamayanlar, en geri hatıraları da unutamayanlardır. Hafızalarının bu bahtsız kuvveti karşısında hiçbir memleket, hiçbir vatan tutamadan her yeri, Her şeyi severek öleceklerdir. Keyifli okumalar herkese!

SemaverSait Faik Abasıyanık · İş Bankası Kültür Yayınları · 201311,8bin okunma

·

491 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Levent gül