Ölümü derinden hissettiğim o anlardan biri geldiğinde, kendimi aşağı atmamak için bulduğum çözüm bazen sadece basitçe pencereden aşağıya bakmak olur. Kızılımsı bir gökyüzünün altında, çocukken bilgisayarda oynadığım savaşlı silahlı, "vurdulu kırdılı" o oyunlar aklıma gelir. -çünkü iyi oynardım.- Sanki biri beni komuta ediyormuş da, aşağı atlamamı istiyormuş gibi. Atlasam bir şey olmayacakmış gibi. Zıplayıp karşı binanın çatısına süzülerek konacakmışım gibi. Rüyadaysam ne âlâ, uyanırsam kurtulurum. Bu sefer gidip daha gerçeğini ve daha iyisini yaparım. Rüya değilse, ilk denemem acemice olabilir. -Düşüncelerim bu ikilem arasında gidip gelir, ta ki kaynayıp düğmesi atan bir ketıl gibi olana kadar.-
Halbuki ben, güzel ölmek istiyormuşum. Doğumumu ben planlamadım ama ölümümü güzel hazırlamak istiyormuşum. Tören istemiyormuşum mesela, ölümümü hazırlarken bir şölen gibi yapacakmışım bunu nasılsa. Tek kişilik bir şölen... Ya da "Vadesi geldi, gitti" denmesini istemiyormuşum arkamdan. Vademi kendim belirlemek istiyormuşum. Bu yüzden bir kalp krizi geçirerek ölmek istemiyormuşum örneğin. Ya da bir trafik kazası... Kendime iyi bakmalıymışım bu yüzden. En iyi, en sağlıklı, en mutlu, en güzel halimle ölmeliymişim. Elim titrememeliymiş mesela. Şüpheye düşmemeliymişim yapmalı mıyım yapmamalı mıyım diye. Bir aksilik çıkmamalıymış. Birileri, beni irrite edici o kahramanlığa soyunmamalıymış. Ya da o ip son anda kendiliğinden kopmamalıymış. Bir şeyler bana bunu söylüyormuş ama dinlemeli miymişim acaba onu? Saçmalamasınmış bunları söyleyen...
Ve ketılın düğmesi erken atmış bu sefer. Dışardaki soğuğu ve ıssızlığı izleyip kahvemi yudumlayarak, hissettiğim o "güvendeyim" duygusunun içine gömülmeliymişim şu an. Toprağa gömülmek için veya yakılıp küllerinin denize savrulması için henüz erkenmiş. Daha varmış. Biraz daha...
-Defterimden.
··
1.861 görüntüleme
Bu yorum görüntülenemiyor
dâhilerin intihar ettiği yaşı bitirdim, artık mecbur Azrail’in mesaisini bekliyorum
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.