Aynı dünyanın iki farklı dünyaya sahip iki çocuk... Biri, çocuk haliyle ömrümü fedakârlığa adayan; diğeri ise ömrümde fedakarlık nedir bilmeyen bir çocuk. Biri zengin, biri fakir bir hizmetkâr. Biri Hasan, diğeri ise Emir Can. Biri ezilen, biri de ezen... Aslında hepimizin içinde biraz Hasan, biraz da Emir Can var. Bazen Hasan olduğumuz için bazen hak ettiğimiz değeri görmüyoruz. Emir Can gibi insanlara verdiğimiz değerlerden dolayı. Bazen de Emir Can olduğumuz için verilen değeri anlamıyoruz. Verildiği değeri ne yazık ki çok geç anlamıştı. Hasan hayata veda ettikten sonra. Hasan'dan çok şey çalmıştı hayat. Bunlardan birini de en çok sevdiği ve değer verdiği insanlar çalmıştı. En çok ihanet ettiği kişiler, babası ve kardeşiydi. (...) Ne demişti baba, "Dünyada en büyük günah, hırsızlık yapmaktır." Baba, Hasan'ın kimliğini, Emir Can'ın kardeşini; Ali'nin de namusunu çalışmıştı. (...) Öte yandan da Afganistan'da yaşanan savaş... Ne çocukluk kaldı ne insan ne de insanlık... Ne ekmek ne su ne de sokakta özgürce oynayan çocuklar ... Bütün herkesin özgürlüğünü elinden alan yalnızca bir katil vardı, Taliban... Yıllar sonra Afganistan'a gelen, duydukları ve gördükleri farklıydı Emir'in. Herkes canice katledilmiş, kadınların yüksek sesle konuşması ve çalışması yasaklanmış, sokakta oynaması gereken çocukların çocukluğu elinden alınmış... Açlıkları, sussuzlukları ve yırtık elbiseleri geriye kalmıştı sadece çocukların. Yazarın dediği gibi; “ Afganistan' da çocuk var, çocukluk yok.” Ve insan var insanlık yoktu... Olanları da katlediyorlardı. İnsan oğlundan her şey bekleniyor be... Her türlü canilik, her türlü pislik... İnsan oğlu pislik yaratılmış... Bu, açık ve gerçek...

Uçurtma AvcısıKhaled Hosseini · Everest Yayınları · 2021165,1bin okunma

·

126 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Ahmet