Cihan Aktaş’ın bu kitabındaki ilk hikayelerinde kadın gözünden kadın karakterler kurgulamadaki başarısı hissediliyor fakat ‘mahcubiyet’ ve ‘ustası, karısı ve gemi yolculukları’ hikayelerinde erkek karakter kurgulama ve iç dünyalarını yansıtmada da gayet mahir olduğu görülüyor. Kitaptaki özellikle şu iki hikaye çok öne çıkıyor benim açımdan: Ağzı Var Dili Yok Şehrazat ve Efsun’un Semaveri. Açıkçası daha sürsün istediğim hikayelerdi. Yazarın İran tecrübelerini gördüğümüz bu hikayeler çok çok başarılı kanaatimce. Okunmalı mı? Kesinlikle.
