Medine’nin kıtlık günlerinin bir gecesinde, Efendimiz (sas) açlıktan yatamıyordu. Açlık, Allah Resûlu’nün (sas) bütün dermanım tüketmiş ve artık gözüne uyku da girmez olmuştu. Evinden çıktı, bir tarafa doğru yürümeye başladı. Biraz sonrada bir karartı hissetti. Gelen biri vardı. Dikkatini o tarafa çevirdi, tanımıştı geleni, gelen Hz. Ebû Bekir’di.