Uzun zamandır okumak istediğim bir romandı Asilzade Yuvası. İnsanın içine umut tohumları eken, sonra fidanlar daha baş göstermeden çürümelerini izlediğiniz çiçeklere benzeyen bir tat bıraktı bende. Turgenyev'in dili oldukça yalın, ancak romanda teatral bir anlatım da söz konusu. Mutlu olmanın insanoğlunun hiçbir zaman tam anlamıyla ulaşamayacağı bir eylem olduğuna inanan yazarımız karakterlerinin kaderini de bu çizgide belirliyor. Roman boyunca psikolojik analizlerden çok karakterlerin kişilikleri hakkında bilgi vermeyi seven Turgenyev karakter analizlerini muhtemelen okurlarına bırakmak istemiş. Bu yüzden oldukça sakin bir havası olduğunu söyleyebiliriz. Çeşitli şanssızlıklar sebebiyle kavuşamayan Lavretski ve Liza'nın talihsiz aşk hikayesini okurken aklımda kavuşabilselerdi yine de tam olarak mutlu olamayacakları düşüncesi şekillendi. Evlenselerdi bile Lavretski'nin geçmiş travmaları yüzünden Liza'ya olan aşkının zamanla önemini kaybedebileceği ihtimalini görmezden gelemedim. Çünkü Lavretski, Liza'nın gençliğini, iyiliğini, saflığını seviyordu. Liza onu heyecanlandırıyor, diri hissettiriyordu. Ancak tanıştıkları an itibariyle Liza'nın iç huzurunun tepetaklak olduğu, kafasının bulandığı ve en sonunda çözümü kendisini herkesten izole edip Tanrı'ya adamakta bulduğunu düşünürsek, Lavretski'nin Liza'ya pek de iyi gelmediği sonucunu çıkarabiliriz. Yine de kitabı bitirdiğinde yüreğinizde bu iki karakter için bir sızı hissediyorsunuz. Turgenyev aşıkları kavuşturmasa da okuyucuyu yine de tatmin etmeyi başarıyor. Belki de Turgenyev haklıdır ve mutluluk imkansızdır. Ancak insanı diri tutan, her an nefes almaya teşvik eden şey de mutluluğun imkansızlığına rağmen çabalamaya devam etmek değil midir?

Asilzade YuvasıIvan Turgenyev · İletişim Yayıncılık · 2015132 okunma

·

79 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Dilay