Bu bir itiraftır;
Artık şiirsel bir yaşam sürdüğüme inanmıyorum. Örneğin görme engelli birine yardım etmem gerektiğinde yardımına eskisi kadar istekle koşmuyorum. Evet yardımcı olmaya çalışıyorum ama bu eylemimin sebebi; inandığım, içselleştirdiğim, tabu haline getirdiğim erdem anlayışıma yaraşır davranma gayreti. Sakat, aç yahut susamış bir kedi yahut köpek gördüğümde artık gözlerim dolmuyor mesela, yalnızca ihtiyacı her neyse büyük bir soğukkanlılıkla yerine getiriyorum ve yanlarından "hoşça kalın sevimli dostlarım" demeden ayrılıyorum. İçimden gelmiyor çünkü. Bari türümden farklı canlı türlerine riyakar davranmayayım diyorum. İnsani hasletlerimi ayakta tutan tek şey görev bilinci ve ben bu durumdan çok rahatsızım. Tahakkümcü sistem, kokuşmuş düzen kazandı kazanacak. Ruhum devrildi devrilecek. Adi dünyanın dayattıklarına tabi oldum olacağım. Her şey pamuk ipliğine bağlı. Karanlık tarafa geçmeme bir adım kaldı. Belki de tabi oldum ve o adımı attım da kendimi avutuyorum kim bilir...
··
1,411 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.