Boğazında takılı kalan kelimeleri farklı cümleler içinde kullanmaya çalışsanda zihnin kendine özgü xray cihazı her seferinde bunu algılayabiliyor. Beynin alarmı bir silüet getiriyor gözlerinin önüne, fonda çalan ses tonunu keşfederlerse diye sızlıyor dakika da 100 kere atan kalp.Mucizenin nefes alan bir insan olması, Tanrının bile yarattığını kıskanmasına vesile olursa, olabilir mi imkansız dediğin şeyin karşında durması?
Çok söz var söylenmesi gereken sessizlikte, bakışların yönü bir sayfanın altı çizili cümlesinden ziyade anlık gelen düşüncelerin renginde. "Renkler" diyorum, "Kaybolabilir mi kahveye düşmüş bir gözün içinde?" Yastıklar uykuya karşı açtığı her savaşı kazanıyor bedeninden habersiz. Bedenin kaybolmak için yaşlanırken, zihnin gençleşmek için umudu sanırım yetersiz.
Bir beklenti beklerken belkileri, belkilerin birliktelikten oluşabilme ihtimali, eminim ki benliğinde savaşan bencillikti.
Sesim çarpıp geri dönerken 45 metrekarelik bir odada, uyurken kulağıma bir çift kelime fısılda...
Cihat İNCE