Yan yana sıralanmış kelimeleri zihnin odalarında hapsetmek için kaç kadehe ihtiyacım var bilmiyorum. Alkolün verdiği yetkiyi, elimden aldıklarına inanıyorum asık suratlı bir garsonun yanıma gelip “İçer misiniz bir bira daha?” dediği anda. Masa tek kişi için hayli kalabalık, küllüklere sığmayan izmaritler için hiçbir af çıkmıyor dudaklarımdan, sesim düşerken bir sigara dumanında diyorum ki “Alabilir miyim? Lütfen bir bira daha?”
Gecelerin sessizliğiyle çarpışırken sessizliğim ve saat başı kullanılması gereken kelime sayısını ihlal ederken zihnim, elbette bir cümle içinde yenilebilirdim. Zaman için kullanılan her cümle durdururken zamanı, saatlerin daha hızlı akmasını sağlamak için kaça kurmalıyım hafızamı? Masalar terk edilirken birer birer, muhabbetlere şahit olan şişeler ve küllükler “iyi akşamlar” diyen bir garsonun masayı toplaması ile son buluyor. Ne komik değil mi anıları yaşayan onlar olurken, silinmesine izin verenler de yine onlar oluyor.
Gece suya düşeli ne kadar oldu bilmiyorum. Kulaklığımda çalan şarkılardaki cümleleri işime geldiği gibi seçerken, sözlerin tamamı için sanatçıdan sonsuz af diliyorum. Dönüş yolu için caddeler arasındaki uzunluğa yük olan bedenim için ayaklarıma güvenirken, aklıma göre hayli şüpheciyim.
Yarım kalmış hayalin ortasına inşa ettiğim bir evin en karanlık odasında biraz dinlenmeliyim.
Cihat İNCE