Kimden duyduğumu ya da nerede okuduğumu hatırlayamadığım bir cümle geldi aklıma kitabı okurken: Aile hem en güçlü bağımız hem de en zayıf noktamızdır. İnsan büyürken birçok yara alabilir, korkunç yaralar alabilir ama bu yaraların sebebinin aile olması çok ağır. Biri bize bir kötülük yaptığında ona sırtımızı dönmek, onu hayatımızdan çıkarmak daha kolaydır ama ailemize sırtımızı dönmek, ailemizi hayatımızdan çıkarmak, öylece çekip gitmek mümkün mü? Mümkünse de bunu yapmaya cesaret etmek bile yıllarını alır insanın. Kitap çok ağır bir trajediyi çok yalın bir şekilde anlatmış ama mesafeli gelmedi bana dili, aksine acıyla çok hemhâl, çok iç içe geçmiş bir kadını okudum satır satır. Tabii kanırtmadan, yarayı kaşımadan, olduğu gibi ve tam da bu yüzden çok çarpıcı şekilde. Tıpkı kitapta devamlı tekrar eden cümleler gibi; bir anda, bir yaşta takılıp kalan, belki hayatının bir saniyesinde bile bu travmayı dışlamayı başaramamış, o yüzden de sürekli aynı şeyleri düşünen bir karakterdi kitabın ana karakteri. Yazarın bu "travma" konusunu çok iyi anladığını düşünüyorum. Bütün bir yaşama sirayet etmiş travmayı, travmatize olmuş kişinin devam edemeyişini, içindeki öfkeyi, nefreti, kırgınlıkları öyle güzel aktarmış ki okuyucuya, hiç sırıtmıyor, hiç eğreti durmuyor karakter. Ek olarak yazarın verdiği yazar, kitap ve film referanslarını da yazdım bir kenara. Özellikle Festen filmi zaten listemdeydi ama yakın zamanda izlemeyi düşünüyorum artık. Sözün özü; ben epey sevdim Miras'ı. Son sayfaları okurken, kitabın akıcı ve kolay okunur üslubuna karşın konusunun ağırlığı ve bazı yüzleşmelerin kaçınılmazlığı sebebiyle yer yer zorlandım ama iyi ki okumuşum dediğim eserlerden biri oldu.

MirasVigdis Hjorth · Siren Yayınları · 20213,705 okunma

·

57 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Esra